در واقع مستقل نبودن پژوهشگران، جدی نگرفتن گردشگری به عنوان یک صنعت، کم توجهی به لزوم پژوهش های مداوم در این بخش، فقر دانش گردشگری در نزد مدیران و مسولان اجرایی، ساده انگاری پژوهش های گردشگری، ورود تعداد زیادی از افراد صرفا تجربی به مسائل گردشگری کشور، پیروی از رویه های قدیمی، کمبود بودجه، تغییرات مدیریتی متعدد و… سبب شده که پژوهش های کاربردی موجود نتوانند در برخی از مشکلات جدی به وجود آمده برای بخش گردشگری مانند کرونا، نوسانات نرخ ارز، مشکلات محیط زیستی و… چه به لحاظ ارائه راهکار و چه از نظر آینده پژوهی، پیش بینی و… نقش جدی ایفا کنند.

در پژوهش های دانشگاهی اغلب موضوعات کلیشه ای همچون بسط و توسعه مدل های تکراری در جوامع هدف و یا تکرار سوژه های قبلی با تغییر مطالعه موردی انتخاب می گردند که در نهایت مصرف کننده نتایج آن ها مشخص نیست یا تاریخ مصرف آن ها به پایان رسیده و یا به نوعی رفع تکلیف محسوب می شوند.

بخشی از موضوعات کاربردی پژوهش ها که بنا بر نیاز مجموعه ها سفارش داده می شوند نیز گاهی اسیر نظرات غیرتخصصی کارفرمایان شده و در موارد معدودی متاسفانه نتایج پژوهش ها برمبنای انتظارات کارفرمایان تنظیم می شوند که این موارد معمولا در مکان یابی ها، امکان سنجی های مقصدهای گردشگری با انگیزه های اقتصادی اتفاق می افتد که به نوعی جزو فجایع پژوهشی محسوب می شوند.

به نظرمی رسد؛ دانش پویایی مانند گردشگری در بخش پژوهش های بنیادین نیازمند نقد جدی بدون سوگیری، تامل و پیدا کردن مسایل بنیادین، اولویت بندی آنان، تعیین استراتژی های پژوهشی درگروه های تخصصی، ایجاد رابطه بین دانش و تفکر، بهادادن به تامل بیش از اطلاعات، خروج از سطح افکارسنجی و تفکیک علم از غیر علم است. در این صورت پژوهش های کاربردی این رشته نیز می توانند به عنوان علم مقدماتی با خروج از چرخه تکرار، تمرکز بر مساله محوری و اصالت دادن به خروجی پژوهش های بنیادین نقش جدی تر و موثرتری در مسائل موجود گردشگری ایفا کنند.

نویسنده : پروانه پرچکانی

| منبع خبر : نظرآنلاین